Sosyal Müzik: Beat Kıranlar

1- Times - DoomCannon feat. Lex Amor
DoomCannon, Londra’dan bir prodüktör ve, besteci. Özgür cazı breakbeat’le buluşturan harika bir müzisyen. İlk albümü geçen sene çıktı. DoomCannon genç siyah Britanya deneyimini müziğine yansıtıyor. Aslında pandeminin etkisiyle beklemeye alınmış bir “Siyahların Yaşamları da Önemlidir” haykırışı. Sistemin içine işlemiş adaletsizliğe bir başkaldırı olarak kurgulanmış epik bir albüm Renaissance. Dark Ages (Karanlık Çağlar) ile başlayıp Black Liberation (Siyahların Özgürleşmesi) ile biten bir albüm.

2- Song of Hope - Jazzbois
Jazzbois Budapeşte’de yerleşik bir caz fusion triosu diye geçiyor (biraz da hiphop katkılı). Live band veya jam band denebilecek bir alandalar. 70’ler, 80’lerin başı fusion dönemi ilham kaynaklarıymış. Karriem Riggins, Madlib, Kiefer, Kaidi Tatham, Henry Wu, Mansur Brown, Floating Points, BBNG de çok sevdikleri, izledikleri müzisyenler. Kısa döngüler üzerine minimalist doğaçlamalar, 70’lerden sample’lar… öyle bir tarzları var.

3- PPDQ - Antoine Berjeaut
Fransız trompetçi Antoine Berjeaut daha önce Makaya McCaraven’la ismini duyduğumuz bir müzisyen (Moving Cities albümü). Caz ve elektronik müziği bir araya getiriyor. Kendisi aynı zamanda Surnatural Orchestra ve caz kollektifi Tribe From the Ashes’ın da üyesi. 2020’de kaydettiği Chromesthesia albümünü ancak geçen sene çıkardı. Albüm adından da tahmin edilebileceği gibi ses ve renklerin birbiriyle sinestetik ilişkisi üzerine kurulu. Makamlar, ritimler, melodiler, renkler, kontrastlar, tonlar oluyor bir nevi.

4- Levin’s Lope - Karriem Riggins Remix - Nicholas Payton, Ron Carter, Karriem Riggins
Nicholas Payton, trumpet, Fender Rhodes
Ron Carter, bass
Karriem Riggin, drums
George Coleman, tenor saxophone
Albümün çıkış noktası Payton'ın Miles Davis'in 1966 tarihli Four & More albümüne duyduğu sevgiye dayanıyormuş. Payton, o albümde Davis ile birlikte çalan iki efsanevi müzisyeni, basçı Ron Carter ve saksafoncu George Coleman'ı bu projesine dahil etmiş. Hayattaki diğer müzisyen Herbie Hancock da "Toys" adlı bestesiyle dahil edilmiş. Klavyede Payton var. Dörtlüyü (Tony Williams yerine diye düşünüyorum) davulcu Karriem Riggins tamamlamış. "Miles Davis'in Four & More albümü müziği ciddiye almam için bana gerçekten ilham veren albüm oldu. O zamandan beri Ron Carter benim için bir idol” demiş Payton.

5- Boogie - Gard Nilssen Acoustic Unity
Norveçli davulcu Gard Nilssen pek tanımadığımız Kuzey Avrupa cazının görece yeni isimlerinden. Norveçte Puma, Bushman’s Revenge gibi gruplarda çaldıktan sonra saksofoncu André Roligheten ve basçı Petter Eldh ile 2015’te Acoustic Unity grubunu kurmuş. 2022’de önemli müzik yayıncısı ECM’den ilk albümünü çıkardı. Ama aslında bu grubun dördüncü albümü. Önceki albümleri hard-bop ve özgür cazın sınırlarında dolaşırken, bu son albüm belki de ECM’in de etkisiyle oldukça kontrollü, daha az uçuk kaçık.

6- Brixton Blues - Myele Manzanza
Yeni Zelanda’lı davulcu Manzanza müzisyen bir ailede büyümüş. Afrika ritimlerini babasından, Kongo doğumlu perküsyoncu Sam Manzanza’dan öğrenmiş çok küçük yaşta ve afrobeat yapan gruplarda perküsyon çalmış. 14 yaşında ciddi davul eğitimine geçmiş. Psychedelic soul, afrobeat, elektronika, dans müziği falan yapan gruplarda çalmış.  2013’teki ilk albümü “ev yapımı” bir elektronik müzik albümü.  Artık Londra’da yaşayıp müzik yapan Manzanza, 2016’daki ikinci albümünden itibaren elektronika ile caz arasındaki hassas alanda geziyor.

7- Parisian Dreams - Janko Nilovic, Lavotta Árpád
Türkiye’de doğan Yunan asılı Karadağ vatandaşı ama Parisli bir müzisyen Janko Nilovic. 81 yaşında ve hala aktif. İlk albümünü 1968’de çıkarmış. Son albümüyse 2020’de çıkmış. Acid jazz, funky, saykodelik arasında bir yerde. Dr Dre, Jay-Z Nilovic’in müziklerini örnekleyip kendi parçalarında kullanmışlar. Yani bir ölçüde keşfedilmiş. Öte yandan Lavotta Arpad Londra’da yaşayan Macar bir prodüktör ve MPC davulcusu. Yani sample’larla davul çalan bir arkadaşımız. Meğer Janko Niloviç’in müziğine takıkmış. Onun parçalardan örneklemeler yapar dururmuş. Bir şekilde Paris’te bir stüdyoda denk gelmişler. Nilovic bir gece önce rüyasında gördüğü bir melodiyi uyanır uyanmaz yazmış. Çalmadan falan stüdyoya gelmiş. “Piyanoda denememiş bile, iyi olduğunu biliyordu” diyor. Sonuç pek güzel hakikaten. Müthiş bir karışım olmuş bu parça: Funk, jazz, saykodelik sesler, breakbeat. Bu kadar tür düzgün bir biçimde nasıl karıştırılır, bir füzyon haline getirebilir diye düşünüyor insan. Parisian Dream buna iyi bir örnek olmuş.